Stad van trappen en patronen

Stad van trappen en patronen.
Onverwacht heb ik een halve dag in lisbon, de stad waar ik een jaar of 10 voor het laatst was. Ik herken het niet vanuit de boot maar zie een donkergrijze katedraal boven de gekleurde vervallen huisjes uittorenen. Daar richt ik op, ik keer mijn ‘thuis’ de rug toe en zet stevige pas in nieuwschierigheid. Een collega komt achter me aandraven ‘Ik wil met jou mee, jij kent europa en de taal en komt op alle coole plekken’. Hij is niet erg slim en vergeet dat hij zelf ook europa komt, je daarmee niet bekent bent met een continent en dat spaans en Portugees als Duits en nederlands is.. ‘fine’, antwoord ik. Binnen 10 minuten trappen op rennen (ik was benieuwd of hij me ook daadwerkelijK bij kon houden ) staan we erronder, lichtgrijs tot beige in het zonlicht. Met locals die op de muren eromheen relaxen en een enkele Japanner die wanhopig selvies uIt alle mogelijke hoeken probeert te nemen. Kris kras sla ik straatjes in en we komen bij een klein marktje, het lijkt op koninginnendag. Ik koop er een kaart. Besluit er een in elke plek te kopen om mijn bed hoekje op te fleuren in mijn sfeerloze schipcabine. Lisbon bestaat uit trappen, als een halve arena. Mijn schip op zeelevel, van elke hoek zie ik hem dobberen, makkelijk navigatiesysteem! Ik loop in een halve cirkel en mijn collega heeft gelijk, ik kom op de beste plekken, op het boventerras van saint lucia drinken we warme choco, het is koud, maar toch denk ik dat we er op de beste tijd van het jaar zijn, de stad is prachtig, net als de mensen erin, waar ik graag een paar portretten van had willen maken. De oude vrouw met haar twee hondjes die de witte duiven op het plein van Saint lucia voert. Die jonge vrouw in portugese kleurrijke kledij met ogen vol verhalen. De chagarijnige oude straatgitarist voor het uitzicht op de stad, de twee gearmde kleine ronde nonnen en de jongen met de rastas tot zijn billen die zijn met indihippievlaggetjes versierde tuktuk door de staten crossed. Die tuktuks zijn er trouwens overal, net als toeristische trams. Dit wist ik me nog wel en meer herinneringen komen daarmee boven. We lopen verder en komen bij het stationsplein aan, de zon gaat onder en een groepje straatmuzikanten met een blaashoorn laat een groepje dansen en de rest jaloers toekijken. Ik spring in het midden en dans de vreemdelingen mee, meer mensen springen in, als touwtjespringen swingen we op de vreemde beats. Mijn collega blijft als een van de enige toekijken, schijterd. Ik moet echt terug, ik zie vanaf hier het schip liggen en in 20 minuten gaan de motoren ronken. Doei lisbon, & obrigado!

Een collega vertrekt, twee nieuwe komen er een paar uur later voor in de plaats, Servisch natuurlijk..Een fitnesinstruktur en een receptioniste, ze zijn verloofd en komen in mijn kamer te wonen. Dus verhuis ik naar Kazukos kamer, de japanse schoonheidsspecialiste. Ze is erg rustig en dat vind ik eigenlijk wel prima. Ik maak een theehoekje en fleur mijn bed op met kaarten, het maakt me vrolijk te zien waar ik het voor doe en ik ben benieuwd hoeveel kaarten hier te hangen komen met de maanden¡
Ik heb foto’s van alle mooie plaatsen, zal ze uploaden in de blogs wanneer ik weer aan land kom.

Je zou denken dat de constante zilte zeelucht en het goede eten goed zou zijn voor je lichaam, maar het schip is toxic. En het leven binnen in is alles behalve gezond. Bedenk je: op werkdagen kom ik niet buiten geen zonlicht of frisse lucht, mijn kleine cabine heeft geen airco of raam. Op een schip bestaan geen bomen of planten. Wat maakt dat ik soms een boom knuffel wanneer ik aan land rol. Bonenknuffelaars hoeven dus geen overenthousiaste hippies zijn, het kunnen ook zeelui zijn (; We halen geen een nacht 8 uur slaap waardoor je systeem vertraagd en iedereen kilo’s aankomt. Het water dat door de leidingen stroomd hier is giftig, je krijgd enorme uitslagen van het douchen en je haar wordt broos of valt uit in sommige gevallen, klinkt prettig, niet? Gelukkig heb ik als spa staff het geweldige privilege de hydropool en heattreatroom te mogen gebruiken in vrije uren. Het heeft een warm calcium-magnesium-mineralzwembad met massagebubbelstoelen, en verwarmde steenbedden en stoomsauna’s. Hier zweet ik voor mijn gevoel alle viezigheid van het schip mijn porien uit en na een uurtje compleet relaxen voel ik me daadwerkelijk schoon. In ga laat in de avonden als ik geluk heb en dan vrij ben, het complete vip gedeelte van de spa is dan leeg en ik heb in mijn badjas het rijk voor mij alleen. Een keer was ik niet alleen, ik hoorde hoog afrikaans opera gezang uit de sauna komen en daar kom ik roger tegen, een artiest aan boord. Hij is de meest optimistische persoon aan boord en erg charismatisch. Ik herkende zijn stem maar wist niet waarvan, wanneer hij zingt ‘it’s the ciiiiiircle of life!’, schiet het me binnen, hij is van de lion king, wauw dit is lachen! Het was mooi iemand te ontmoeten op deze ontmoedigende plek die alle mensen om zich heen veranderd en plots laat glimlachen. Het staat ze goed.

Iedereen aan boord kijkt uit naar onze volgende bestemming maar daarmee is iedereen ook zenuwachtig, want varen naar carribische wateren duurt 8 dagen, 8 volle zeedagen. 112 uur werkwerkwerk, rennen, targets halen, klanten de spa in sleuren. Oef.. de hele boot wacht af tot morgenochtend de nieuwe vakantiegangers vol goede moed de boot op stappen waar de komende 24 dagen iedereen voor ze klaarstaat met opgeschilderde glimlach en netjes pakjes. De heenweg wordt prettiger, elke nacht de klok een uur terug. De terugweg however..

Ik ben hier nu ondertussen een maand, heb Venetie, gibraltar, cartagena, valencia, cadiz, lisbon gezien en ben benieuwd naar meer..