Oneindig drijven

Oneindig drijven -St. Kitts.

Gisteren werkte ik een volle dag, vandaag ben ik vrij. Het schip dokt in de commerciehaven, een foutje, een ander schip staatop onze plaats in de stadshaven, 30 minuten verder . Dus moeten we een taxi nemen naar de stad. De rest van de crew wil naar de infinitypool, een klein rond loungezwembad met uizicht op heel veel van Kitts. Het is er mooi, maar ik ga liever naar het strand, spendeer het geld van de entree aan een taxirit over de groen begroeide bergen naar de andere kant van het eiland waar je aan de ene kant van de weg de ruige atlantische oceaan hebt, en aan de andere kant de kalme carribische zee. Dat uitzicht is ook zeker infinite.

Met drie anderen leggen we tevreden onze handdoeken uit en huppelen over het hete zand naar het water. Ik kan niet wennen aan de schoonheid van bijna unspoild natuur, het uitzicht is oneindig prachtig.. ik huur een board en peddel op mijn knieen over de stille zee tot ik zo ver ben dat de stemmen van het strand weggestorven zijn, ik ben niet meer dan een klein stipje voor hun en de machtige bergen lijken intimiderend van zo dichtbij. Zelfs al moet het water nu meer dan 5 meter diep zijn, ik kan mijn schaduw op de bodem zien en vissen onder me, ik denk zelfs 2 schildpadden te zien maar ik weet het niet zeker. Ik zit met mijn knieen gekruist, sluit mijn ogen, concentreer me op mijn ademhaling, en vind pure rust. Vrijheid. Alles is still, zelfs de vogels lijken hun adem in te houden. Ik moet terug naar de wereld. Wanneer ik ooit settle in een warm land met een amandelen olijvengaarde, een berg straatkatten, rijke cultuur en dicht bij de zee, dan neem ik een eigen board! Zo droom ik nog even verder tot ik de kust bereik. Na enige overtuiging (bulgaren kunnen blijkbaar niet zwemmen) krijg ik laura ook op het board, en ze vind het geweldig.

We nemen de taxi terug, stoppen in de stad, wat een toerische port met 40 souvenirwinkeltjes blijkt te zijn. Ze zijn overal hetzelfde en het zou je verbazen hoe moeilijk het is om hier een kaart te vinden, de meesten woorden gedomineerd door magneten in alle soorten en maten, roze poloshirt met ‘i love st kitts’ en ‘ i dont need google, my wife knows eveything’, sleutelhangers en strandhoedjes van 48 dollar..Hier is niks en we lopen terug naar huis... Schip. De kapitein zei vanochtend dat het 25 minuten lopen was maar na 45 minuten zwetend puffen, snellopen en uiteindelijk rennen zien we eindelijk het schip opdoemen. Thuis.

Ik vermaak me de rest van de avond op het open dek, het is warm maar het wordt snel donker, het is hier dan ook 5 uur later. Arcadia zet koers naar Martinique. Ik ben met een van de fotografen, we praten voor uren, opeens is iedereen verdwenen, het is pikdonker, de savetydoors zijn al gesloten en we varen een storm in. Bliksem slaat de zee in, windstoten vegen ons bijna van het dek en sterren stralen helderder dan ooit. Waar is thuis? Ik besef me, thuis is niet mijn schip, thuis is waar mijn schip vaart. Zijn koers bepaald mijn verhaal.