Amsterdam, aapjes & espania

Amsterdam, aapjes en espania .
Mijn baas geeft me genade en daarmee een paar uurtjes thuis. Niet echt thuis: om 12 uur loopt mijn laatste klant de salon uit en om 3 uur staat de volgende weer klaar, in de tussentijd moet ik mijn massage kamer opruimen, schoonmaken en klaarmaken, omkleden voor buiten en erna weer terug in uniform en lunchen. Tijd genoeg om met thee kat en pa in hartje a’dam bij te kletsen. Ik mis het leventje dat ik had. Het was chaotisch maar voelde zoveel stabieler en vrijer op het zelfde moment.

iK dacht dat ik met dit avontuur mijn wereld zou verbreden, maar het schip en al haar regels beperken me vooral. En verder dan mooie uitzichten en een paar uurtjes in een vreemde stad kom ik niet..

We hebben weer zeedagen, 3. Ik werk hard en veel en kijk dan in mijn rooster: vier halve dagen vrij! Een ochtend in Gibraltar en Cadiz, en een middag in cartagena en valencia. Ik zie dolfijnen in mijn lunchbreak. Ik zit op de punt van het schip, en voel me een combinatie van Celine Dion en Shakira tussen de paarden. Je zou denken dat het grote gevaarte ze af zou schrikken maar ze spelen met de golven en sloven zicht uit met sprongen. Ze weten dat ik er ben en ik voel me vereerd!

Ik sta vroeg op in Gibraltar. Ik wil er vandaag alleen op uit, geen rekening houden met een groep en hun plannen. Dus pak ik mijn rugzakje, prop er een sweater in, jas in mijn hand en ik ren bijna het schip af! Het is 8 uur sochtends, 16 graden, de zon is net opgekomen en een rijtje cruiseganger waggeld van dde boot de pendelbussen in. Ik loop liever. Gibraltar lijkt op het eerste gezicht een klein Brits dorpje verschuild achter bergen en genietend van de Spaanse zon. De bevolking spreekst er spaans en engels, geen spanglish. De auto’s rijden aan de goede kant van de weg maar voor zebrapaden staat geschreven: ‘look left’. Ik vond zelfs twee verdwaalde telefooncellen in een hoek van een winkelstraat, wat..?! Wat op het eerste gezicht vooral erg toeristisch lijkt verdwijnt wanneer ik kleine straatjes met steile trapjes in glip. Ik klim telkens hoger en hogerop, tot ik de stad onder me laat en mijn weg vind in kleine rotspaadjes.. Ik had beneden en ‘sawarma’ (enige Marokkaanse invloed) en koffie gehaald en neem een pauze in de schaduw. Ik ben een beetje aan het dagdromen wanneer ik een aapje zie zitten. Ik wist dat ze op de berg leefden maar had niet verwacht zo hoog te komen. Ik kom langzaam dichterbij en zie in dat aapje nog een kleiner aapje zitten, Aahw! Heel aandoenlijk! Ik zie er dan nog meer om me heen, ze zijn niet bang en klimmen over me heen. Vrije aapjes zijn zo veel leuker om te zien en dit maakt de klim het waard. Op de terugweg kom ik een groepje Spanjaarden tegen: Mary uit Colombia en Alejandro en marella uit Gibraltar. Ze zijn mijn leeftijd en wanneer we weer beneden aangekomen zijn drinken we een cerveza. Ik heb maar een halve dag vrij en moet dus weer terug, ik haal het nog maar net op tijd, ze maken de loopplank al los terwijl ik aan kom rennen!

Cartagena is de volgende dag. Het is er mooi en warm. Met volle palmbomen en brede pleinen. Ik hou van Spanje, het voelt een klein beetje als thuis. Na een paar uurtjes voor mezelf tref ik Laura en Sam. We vinden een ruïne op 5 minuten van het schip en ik maak een picknick op het deck wanneer we terug aan boord zijn . Met sangria, jamon serano, broodjes, olivas natuurlijk. De meest mooie sunset, goed gezelschap en we verlaten cartagena.

De stad waar ik verliefd op werd. Vandaag is Valencia en ze betoverd me met haar catedralen, verleid me met sinasappelboompjes, en maakt me nieuwschieriger naar meer. In een paar uur ben ik verliefd. De stad laat zich niet veranderen door toerisme en aandacht. Ze doet me denken aan een kat, we mogen haar bewonderen, niet omgekeert. Ik wil hier deel van uitmaken, de winter voor altijd vergeten en ik voel me thuis. Er zijn restaurantjes en barretjes op elke hoek, verstopte kunst en kunstenaars, de zon kleurd valencia oranje en toverd zonnebrillen en korte rokjes tevoorschijn, het is echt warm! Op de fontijn in het midden van een mooi plein omringd door prachtig oude gebouwen eet ik een bocadillo en besluit ik hier snel terug te komen voor een veel langere tijd.

Een sea day, erna is Tangiers, Morocco. Ik wil hier graag van boord, om een kijkje in de verhalen van mijn moeder te krijgen, deze ervaring te kunnen delen en alle kleuren van de stad in me op te nemen. Ik moet het doen met een blik op de witte huisjes en kijk verlangend naar de helderblauwe zee met tienduizenden vissersbootjes terwijl ik massage na massage geef. Er komt een storm aan en de regen stort zich op Tangiers, het schip vaart op volle kracht terug naar spanje en houd zich de nacht schuil in de haven van Cadiz.

Van de al het personeel zijn er 100 aangewezen die zich moeten houden met de veiligheid van alle passagiers mocht er iets gebeuren, het is een “eer” maar het betekend heel veel training. Om dezoveel dagen hebben we een bootdrill, Net als een passengersdrill aan het begin van elke cruise. Als stewardessen met gele musterpetjes staan we opgesteld en laten we zien hoe je een opblaasvest aan moet doen, wijzen we naar de nooduitgangen en vertellen we wat te doen in een noodsituatie. Ik heb net 4 anderen die leiding over 250 passagiers, in lifeboat 1. Er zijn 100 scenario’s en alles neemt uren in beslag.

Cadiz begint met een boatdril van 3 uur maar daarna mag ik aan land. Het is warm en zonnig tot ik donkere wolken over lichtroze gebouwen zie trekken. De palmbomen beginnen te schudden en regen komt met bakken uit de hemel. De storm die we zo goed als wisten te ontsnappen heeft cadiz bereikt. We rennen de grote katedraal in en vinden er rust. Binnen is het still. We klimmen de hoge trappen op en kijken over de stad heen, ik zie arcadia, het lijkt een flatgebouw van het enige vverschil dat ik het hier van boven zelfs heen en weer zie schudden.

Ik zit nu in een barretje en schrijf mijn verhaal. De volgende cruise gaat naar de carribean, en ik kijk uit naar de dagen vol warmte met stranden van wit zand en helderblauw water. Ik schrijf jullie snel!